Over mij

Mijn expertise ligt vooral bij ontwikkelingstrauma, ook wel jeugdtrauma genoemd. Bij het woord trauma denk je al snel aan een heftige gebeurtenis, zoals een auto-ongeluk, een overlijden van een dierbare, een oorlog, een scheiding. De meest voorkomende vorm van trauma is de minst bekende. Dat is ontwikkelingstrauma, deze ontstaat wanneer er als baby of in je kinderjaren niet voldaan is aan jouw behoeftes, je dingen meemaakt die grote emotionele impact op je hebben of wanneer je als baby of kind te maken krijgt met chronische stress. Veel van mijn cliënten die ik ontvang in mijn praktijk hebben te maken met ontwikkelingstrauma en ook met zware trauma situaties, denk aan seksueel misbruik op jonge leeftijd.

Ook kan het te maken hebben met voorouderlijk trauma, wanneer ouders zelf getraumatiseerd zijn, kan je als baby of kind dus (emotionele) schade oplopen en dus een ontwikkelingstrauma. Ontzettend veel mensen lijden aan allerlei symptomen zonder dat ze daarvoor de juiste hulp krijgen.

Mijn fascinatie voor dit onderwerp begon tijdens mijn studie ontwikkelingspsychologie. Ik vond het gedrag van mensen zo verklarend toen ik begreep wat er in de jeugd gebeurd was, maar met name bij mezelf. Ik begreep toen eigenlijk pas voor het eerst dat ik zelf opgegroeid ben met mijn ontwikkelingstrauma. Door zwaar trauma op zeer jonge leeftijd had ik besloten te stoppen met voelen, uit mijn lichaam te stappen, en mezelf aangeleerd dat het veiliger was in mijn hoofd.

Ik was altijd bezig mijn voelsprieten te richten op de ander, de omgeving te scannen op veiligheid. Hoe de sfeer in huis was of wat de emotionele staat van de ander was, zodat ik mij daarop kon aanpassen.

Een (ontwikkelings)trauma zorgt ervoor dat ons zenuwstelsel, dat we nodig hebben om te overleven, altijd op scherp staat. Wanneer we dit niet oplossen, krijgen we later in ons leven te maken met veel soorten klachten. Ons ‘alarm’ gaat namelijk heel snel af.

Zo heb ik mij gestrest, machteloos, somber, angstig en eenzaam gevoeld. Ook waardeloos, niet gezien of gehoord, gebruikt of misbruikt. Ik vond mezelf niet goed genoeg, ik voelde me buitengesloten, vergeten, behoeftig en dat ik me altijd groot moest houden. Of juist onzichtbaar en klein en dat ik het alleen moest doen.

In relaties liep ik vast. Ik was of té afhankelijk en claimend of te onafhankelijk en ik stootte af. Ik herkende me in bindingsangst én verlatingsangst en vond het na mijn scheiding moeilijk om me te verbinden en opnieuw relaties aan te gaan.

En soms kon ik mij weer klein voelen, alsof ik weer even dat kleine meisje was. Op latere leeftijd voelde ik me boos, verdrietig, onverschillig, uitgeput en alert, maar wist soms niet goed waarom. Ik raakte burn-out, depressief, angstig, verslaafd, zelfs suïcidaal en kreeg te maken met chronische pijn en vermoeidheidsklachten. En eigenlijk was ik ‘gewoon’ getraumatiseerd. Ik groeide op tot volwassen vrouw, maar bleef het kind in een volwassen lichaam.

Tot het moment dat ik besloot om te stoppen met vechten en mijn verantwoordelijkheid te pakken, niet voor wat er gebeurd is met mij, maar voor mijn gedrag in het hier en nu. Zodat ik het kind in mij weer kon geruststellen en zeggen dat het goed en veilig is. Ik leerde wat veiligheid is in mij zelf en wat ik kan doen wanneer ik weer in een vecht-, vlucht-, bevries reactie kom.

Samen gaan we jouw ervaring erkenning geven. Ik help je om je triggers in kaart te brengen, je bewust te maken van je eigen gedachten, gevoelens en gedrag. Wat zijn jouw programma’s, jouw patronen, jouw imprints? Je gaat op zoek naar de kern van je wonden en we gaan deze wonden helen. Ook ga je leren wat veiligheid in jezelf is en wat je kan doen wanneer je weer in een vecht-, vlucht-, of bevries reactie komt.

Jij bent niet verantwoordelijk voor je ontwikkelingstrauma maar wel voor jouw gedrag in het hier en nu en je eigen herstel. Ik ga je helpen om dat te herkennen en daar je eigenaarschap op te pakken. Zodat je in relatie tot de ander niet de ander verantwoordelijk maakt om jou te voeden en te helen, maar jij zelf in staat bent om dit jezelf te geven.

Jonge kinderen ervaren dingen niet bewust maar via hun buikinstincten en via hun autonome zenuwstelsel. Dat staat nu bekend als ‘neuroceptie’. Als het zenuwstelsel dus niet goed ontwikkelt is, kan dit zich uiten in problemen in de spijsvertering, immuunsysteem, voortplantingsorganen, bloedsomloop. Je mag ervan uitgaan dat bijna alles wat chronisch is en niet oplost vaak teruggaat naar iets in de kindertijd.

Het herstellen van ontwikkelingstrauma is een langdurig proces dat veel betrokkenheid en eigenaarschap vereist. Ik faciliteer jou, maar jij doet het werk. Ik benadruk hierbij dat het herstellen van jeugd trauma geen snelle oplossing is en geduld en toewijding vereist van jou als cliënt. Wat jij erin stopt, krijg je er ook voor terug.